Mieczysław Ludwik Boruta-Spiechowicz [generał brygady; ur. 1894, zm. 1985]. Podczas służby używał pseudonimów Kopa i Morawski.

Urodził się 20 lutego 1894r. w Rzeszowie. W 1913r. wyjechał na studia do belgijskiej Antwerpii, unikając tym samym powołania do służby w armii austro-węgierskiej. W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich, po jej zakończeniu służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Brał udział w walkach o Lwów w 1918r., następnie został skierowany do Francji, gdzie pełnił obowiązki dowódcy 1 i 3 Pułku Strzelców Polskich w Armii Polskiej organizowanej przez gen. Józefa Hallera. Po powrocie do kraju, uczestniczył w wojnie polsko-sowieckiej, w październiku 1919r. został dowódcą 19 Pułku Strzelców Podhalańskich.

W 1921r. awansował do stopnia podpułkownika, kończąc Wyższą Szkołę Wojenną. W latach 1924-1926 dowodził 32, a następnie 71 Pułkiem Piechoty. W grudniu 1928r. został dowódcą piechoty w 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach, poźniej 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu [1936-1939]. 19 marca 1936r. mianowano go generałem brygady.

Od 23 marca 1939r. dowodził - powstałą w ramach Armii "Kraków" - Grupą Operacyjną "Bielsko" [przemianową 3 września na GO "Boruta"].

Końcem września przedostał się do Lwowa, gdzie był jednym z organizatorów konspiracji antysowieckiej. 12 grudnia 1939r. opuścił miasto z zamiarem przedostania się do Francji; w nocy z 13 na 14 grudnia został aresztowany przez NKWD i więziony w Stanisławowie, a następnie na moskiewskiej Łubiance. Zwolniono go w sierpniu 1941r. po podpisaniu układu Sikorski-Majski i mianowano przez Naczelnego Wodza dowódcą 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. W 1943r. został przeniesiony do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił funkcję dowódcy I Korpusu Pancerno-Motorowego.

Po wojnie, w grudniu 1945r. powrócił do Polski, gdzie do lipca 1946r. pełnił funkcję zastępcy szefa Departamentu Piechoty i Kawalerii w Ministerstwie Obrony Narodowej. W wieku 52 lat, na skutek konfliktu z gen. Karolem Świerczewskim został przeniesiony do rezerwy, a następnie w stan spoczynku.
Był jednym z założycieli ROPCiO [1977r.]. Zmarł w Zakopanem 13 października 1985r. i został pochowany w kwaterze legionowej. Odznaczono go m.in.: Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych [7-krotnie], Orderem Polonia Restituta IV klasy, Złotym Krzyżem Zasługi.